Παυσίλυπον

Έκοψα τις φλέβες μου σήμερα μα δεν αισθάνθηκα τίποτα, ούτε πόνο, ούτε γεύση. Ένα μικρό κόψιμο ήταν άλλωστε. Υπάρχουν και εκείνα, τα πιο βαθιά που κανείς δεν τολμά να τ’ αγγίξει. Ποια είμαι; Κοιτάζω τα πράγματα μου. Αυτά είναι τα βιβλία μου, τα ρούχα μου, οι φωτογραφίες μου, οι αναμνήσεις, η ιστορία μου. Όμως όλα μοιάζουν ξένα, σαν να μην είναι δικά μου, σαν να παρατηρώ κάποιον άλλο. Και τι είμαι; Είμαι γυναίκα; Είμαι άνδρας; Παιδί; Είμαι άνθρωπος;  Πρόσωπα περνάνε από πάνω μου, μέσα μου μα δε νιώθω τίποτα. Θα έπρεπε; Άλλωστε όλα διαρκούν για λίγα λεπτά, για μια στιγμή. Όταν τελείωσε είπε κάτι. Εγώ δεν άκουσα και άρχισε να φωνάζει πως είμαι πολύ ψυχρή και πως δε θα ξαναρθεί. Ήθελα να κοιμηθώ. Μεθαύριο θα ερχόταν πάλι, όχι επειδή ένιωθε κάτι, νομίζω. Απλά είχε γίνει κι αυτό συνήθεια, ρουτίνα. Δεν τους αντέχω για πολύ ώρα. Αμέσως διώχνω τα πρόσωπα τους από τη μνήμη μου. Δεν θέλω να θυμάμαι.  Μεγαλώσαμε και τα σπίτια μοιάζουν με φυλακή. Κάποιος είπε τη λέξη ασφάλεια. Οι τοί

Ξυπόλητος και με κοντό το παντελόνι τρέχει στην τελευταία την στροφή, εκεί,  ανάσες παίρνει καθώς το στήθος το μικρό φουσκώνει  ξεφουσκώνει … αυτή την πεταλούδα του ποτέ δεν θα την φτάσει, ατέλειωτο κυνηγητό και πάντα τον νικάει στο ίδιο το σημείο, εδώ, σαν φτάσει πάντα χάνει. Ισιώνει τώρα το μαλλί, σκουπίζεται μια στάλα με το μανίκι το παλιό  το πρόσωπο περνάει Στον ώμο βλέπει, ευτυχώς, να κρέμεται ακόμη το  πάνινο ταγάρι. Δυο τρεις ανάσες στη σειρά, στα γόνατα τα χέρια και μόλις ξεκουράζεται  τον μύλο πλησιάζει. Κάνει κουράγιο και μιλά και σκύβει το κεφάλι, τα ίδια λόγια πάλι, σιγά πολύ σιγά -αλεύρι θέλω για ψωμί κι η μάνα μου περνάει για πληρωμές και οφειλές στο τέλος της βδομάδας. Μαζεύτηκαν πολλά, o  μυλωνάς του λέει όμως να μ΄ αλεύρι γέμισα όλο σου το ταγάρι Κι η ανηφόρα πια βαριά, σιγά την ανεβαίνει και τρέχει μακριά ο λογισμός  κι αναπαμό δεν έχει. Μια πέτρα βρίσκει και κλωτσά με τα γυμνά του πόδια, ούτε τον πόνο νιώθει πια, μον΄ τα πικρά τα λόγια.